Вилли dä Willi

                      Heimweh nach Köln

En Köln am Rhing ben ich jeboore

ich hann, un dat litt mir em Senn,

ming Muttersprooch noch net verloore,

dat is jätt, wo ich stoulz dropp ben.

Wenn ich su aan ming Hejmat denke

un sin d'r Dom su vür mir stonn,

mösch ich direk op Hejm aanschwenke,

ich mösch ze Foß noh Kölle jonn.

Mösch ich direk op Hejm aanschwenke,

ich mösch zo Foß noh Kölle jonn.

Un deit d'r Herrjott mich ens roofe,

däm Petrus saren isch alsdann.

Ich kann et reuisch dir verzälle,

         dat Sehnsuch isch noh Köllen hann.'

Wenn ich su aan ming Hejmat denke

un sin d'r Dom su vür mir stonn,

mösch ich direk op Hejm aanschwenke,

ich mösch ze Foß noh Kölle jonn.

Mösch ich direk op Hejm aanschwenke,

ich mösch zo Foß noh Kölle jonn.

Un luuren isch vum Himmelspöörzje

dereins he op ming Vatterstadt,

well stell ich noch do bovven sare,

wie jään isch dich, mi Kölle, hatt.                   Fotos von Willi Ostermann Gesellschaft Köln

Wenn ich su aan ming Hejmat denke

un sin d'r Dom su vür mir stonn,

mösch ich direk op Hejm aanschwenke,

ich mösch ze Foß noh Kölle jonn.

Mösch ich direk op Hejm aanschwenke,

ich mösch zo Foß noh Kölle jonn.